Eerst even iets over mij en mijn manier van emoties voelen. Ik vind iets niet mooi, ik vind het práchtig. Ik ben niet blij, ik ben inténs gelukkig. Zo ben ik. Enthousiast. En zo beschrijf ik dat dan ook in mijn verhalen. Ik krijg vaak de vraag of het écht altijd zo leuk is of dat we ook mindere momenten hebben. Ik vertel iedereen dan eerlijk dat we gewoon écht zo aan het genieten zijn. Ik ben nog geen moment ongelukkig geweest, of we nu in de stromende regen liepen met onze backpack, op de vuilnisbelt op huisbezoek waren of uit een raftbootje sprongen om ons mee te laten sleuren door de stroming. Vandaag een verzameling verhaaltjes van onze laatste tijd in Indonesië vol bijzondere en leuke momenten.
Als we gaan mountainbiken vraag ik aan onze gids waarom hij in tegenstelling tot ons eigenlijk geen helm op doet. Met een trots gezicht antwoord hij: 'I bicycle for many years'. Nu rekenen we dat Engels maar even goed, maar hoe lang denkt de beste man dat wij eigenlijk al fietsen? Sterker nog, waarschijnlijk hebben de Nederlanders de fiets meegenomen naar Indonesië!  

Erica en ik spreken halverwege de tocht af dat we de volgende keer zelf mountainbikes huren. Amerikanen en Polen kunnen namelijk niet tegelijkertijd fietsen en foto's maken, dus stappen ze af om plaatjes te schieten. Nu zou dat niet zo'n probleem zijn als ze niet elke boom interessant zouden vinden. In een oerwoud staan er nogal wat. Meh. De tocht is echt fantastisch. We vliegen van bergen, ploeteren door blubberige rijstvelden en bezoeken een traditioneel Balinees familiecomplex. Alle generaties bij elkaar door allemaal huizen binnen een muur te zetten met aan de 'juiste' kant een tempel. Is leuk pap, moeten wij ook doen. Ga maar vast op zoek naar een paar vierkante kilometer voor de familie Nap en hun kerk. 

Een heuse spleetoog in de rijstvelden.

Oud en nieuw brengen we op een bijzondere manier door. We zijn uitgenodigd bij Hein en Giny, de ouders van een NSZ-vriend van ons. -Als je niet weet wat NSZ is ken je mij niet, Google maar even op Navigators Studenten- Zij hebben een project op Bali waarbij ze op allerlei manieren hulp bieden aan de ontzettend arme bevolking. Want die kant is er ook. Bali heeft niet alleen prachtige stranden, goeie feestjes en fantastische tailors. Het heeft ook bizarre armoede. Zo mogen wij op oudejaarsdag gewapend met een paar schoenen -en een flesje desinfect, want we blijven natuurlijk wel blank en vies van hele smerige dingen- mee naar de vuilnisbelt. De vuilnisbelt waar dit gezin op woont. Als we de auto naast de opengescheurde vuilniszakken parkeren kijkt de familie op, handen nog in de vuilniszakken. Ze springen blij op om hun handen te gaan 'wassen'. Lees een beetje afvegen aan iets dat ook zeker niet schoon is. Giny en Hein geven het advies nog één keer heel diep adem te halen in de auto. Dat is érg goed advies, wat een enorme stank komt er op je af. Ik kan het me niet voorstellen dat er in onze wereld mensen zo leven. Ik met mijn mooie leventje waar ik lekker schoon en veilig ben. Ik die 'zomaar' de kans heeft gekregen al heel veel van deze mooie maar gebroken wereld te zien. Het doet pijn. En wat dan zo confronterend is zijn de stralende gezichtjes bij de kids. Misschien niet het besef dat ze naar alle waarschijnlijkheid de rest van hun leven op en om de vuilnisbelt door zullen brengen. Misschien ook wel, misschien hebben ze het geaccepteerd. Deze kinderen zijn tevredener met hun leven dan de gemiddelde 10-jarige in Nederland die voor zijn B-diploma de iPad air 3 wil maar 'slechts' een versie ouder krijgt. Het maakt me dankbaar. 

Ook op de vuilnisbelt gaat al je geld naar de offertjes die elke dag gebracht moeten worden.

Dit hier is het huis van deze leuke kindjes waar we een poosje mee mochten giechelen.

De avond brengen we door met Hein en Giny, samen met een Nederlands/Indonesisch stel dat ze kennen en lekker eten. Zelfgemaakte popcorn, goeie cake (die ze in Indonesië vaak bij de Holland Bakery halen) en fijn stokbrood met lekkers. Fanatiek spelletjes doen en veel zingen, heerlijke avond. En als kers op de taart hebben ze ook gewoon vuurwerk in Denpasar! Tijdens de kerkdienst van 1 januari in de Internationale kerk van Kuta besef ik wat ik gemist heb de afgelopen weken. Afrikaanse mensen. Beter nog, een Afrikaanse leadzangeres die heel hard kerstliedjes zingt. We zingen in deze dienst namelijk gewoon voornamelijk kerstliedjes. Ik houd er van. 

Tot groot plezier van alle Indonesische mensen om ons heen vermaken we ons tijdens de ferrytocht van Bali naar Java door mee te zingen met de Karaoke die gehele reis érg luid uit de boxen schalt. Uiteraard zijn dit geen Engelse liedjes en bakken we er geen snars van. Het enige woord waar ik iets in herken is 'seksi'. Dus het zal geen kerkliedje zijn, maar dan is het in elk geval ook geen Hindu-aanbidliedje. Door ons onbedoelde momentje in de spotlight kijken er nóg meer mensen naar ons dan daarvoor. De mevrouw voor ons besluit de stoute schoenen aan te trekken en te vragen of we met haar op de foto willen. Nouja, gebaren, want er spreekt van de hele familie niemand Engels. Wij zitten nog even pannekoekjes te verorberen, maar maken mevrouw daarna graag blij. Zoals aan onszelf beloofd maken we zelf ook een fotootje met deze dame. 

Oh ja, we zijn ook nog midden in de nacht deze vulkaan op en in geklommen. Dit is de Ijen, deze kanjer heeft blauw vuur dat uit de grond spuit. Heel bijzonder.

Mooi hè? Dit zijn dus gasmaskers. Niet per se nodig, wel leuk voor de foto.

Hier lopen we rondjes over de Bromo, een andere prachtige actieve vulkaan.

Droom even mee met dit fijne plaatje. Een heldere dag, de lucht is ontzettend blauw, zo'n kleur die je op het plafond van een bejaardentehuis zou moeten schilderen voor een herleving van het gevoel van vrijheid. Het oerwoud is vandaag een beetje extra groen, de palmbomen staan trotser overeind dan anders. 14 jonge mensen racen, door de zon bruin gekleurd, gekleed in net iets meer dan bikini's en zwembroeken, vol levenslust op 7 scooters over de stijgende wegen van Yogyakarta met zo'n 80 km per uur. -Het is ónverantwoord, I know- De zon brandt op de huid en wordt hier en daar weerkaatst door een druppeltje zweet of zonnebrandolie. Lange haren wapperen, een vrolijke lach klinkt af en toe net boven het geluid van de wind en de motoren uit. Aangekomen op locatie worden de helmen in slowmotion verwijderd en laten de mannen triomfantelijke grijnzen zien als ze denken aan de berg die ze zojuist bedwongen hebben met hun stalen ros. De vrouwen gooien hun lange lokken -nog steeds in slowmotion- met een volmaakte 360 zwiep waar de hele cast van baywatch jaloers op zou zijn- over hun schouders. Stuk voor stuk ontdoen ze zich van enkele kledingstukken die nog over de zwemkleding zit en klikken ze het brandweerrode zwemvest vast. Daar gaan ze, op weg naar avontuur, spetterend en elkaar plagend in het water. 

Brommertjes. Overal brommertjes. Welkom in Azië.

Goed, niet om je droom te verstoren, maar zo gaat het natuurlijk niet helemaal. 
-Ten eerste zijn lang niet al die mensen door de zon verkleurd. Sommigen komen uit India of Colombia en hadden dat kleurtje al járen. Anderen zijn net twee dagen weg uit de vrieskou van Nederland en hebben hooguit wat verbrande plekken op hun schouders. 
- Ook klinken wapperende haren prachtig romantisch. Maar uiteraard komen we op de terugweg in een tropische regenbui terecht. Probeer jij maar eens zo'n zwoele 360 zwiep te maken als álles kletsnat is. 
- Scooters kunnen niet met 70 km per uur in grote gaten in de weg knallen, vooral niet beladen met twee personen. Dan heb je gewoon een lekke band. Wat prima is, want er rijdt 'toevallig' een Indonesische meneer die ons duidelijk maakt dat ik even bij hem achterop moet gaan zitten en hij ons naar een fixshopje brengt. Denken we, want hij spreekt geen Engels. Daar aangekomen blijkt dat de band niet in aanmerking komt voor 'de goedkope optie', namelijk plakken. We moeten voor 'de dure optie' gaan en zijn een kwartier later en drie euro lichter weer onderweg. Fantastisch land dit. 


Niet álles gaat soepel tijdens onze reis. De meeste dingen wel hoor, ben ik gewoon eerlijk over. Maar als we al scooterend bij een prachtige baai zijn aangekomen om daar een fijn stranddagje te hebben gaat het even mis. Door de metershoge golven die maar enkele tientallen meters uit de kust tegen enorme rotsblokken aan slaan
besluiten Erica en ik maar een klein stukje de zee in te gaan. Voorzichtig -denken we- zwemmen we op een plek waar het hooguit een meter diep is. Lekker veilig zou je denken. Dat zóú je denken. Net als we weer terug willen lopen naar het strand word ik gegrepen door de stroming. En door pure paniek. Je weet wel, die paniek die door je hoofd heen gaat als je denkt: 'Shit, dit is hoe goede zwemmers verdrinken.'. De metershoge golven zijn véél te dichtbij en ik word steeds verder richting zee getrokken. De vier mannen -met vier verschillende nationaliteiten, leuk detail- waar we mee zijn komen het water inrennen. Lief en heldhaftig, maar je kunt niks beginnen. Correctie, er komen er maar drie écht het water in rennen. De vierde komt uit India en kan niet zwemmen. Maar hij komt wel tót het water rennen, telt ook. Maar goed, even focussen, ik ben aan het verdrinken, ga nog steeds heel hard richting zee. Een stemmetje in mijn hoofd zegt dat het juist mis gaat als ik heel hard probeer te zwemmen, dus ik probeer kalm op de volgende golf te wachten. Wat zijn er opeens bijzonder weinig golven als je er heel hard eentje nodig hebt. Gelukkig is de volgende wel echt enorm, wat weer een nieuw probleem met zich meebrengt. Want met een smak tegen de rotsen geslagen worden lijkt me niet een heel gunstig alternatief op verdrinken. Ondertussen staat Erica ergens op een rots in het water te stressen over mijn leven, zich totaal niet druk makend over de enorme golf die net zo hard over haar heen gaat slaan als over mij. De golf smijt mij tegen een rots aan waar ik me dankbaar aan vastklamp en gooit Erica van de rots waar ze op stond. Vanaf daar worden we als een kaas door de rasp een beetje opengeschuurd en hebben we allebei stukken zeeëgel in onze voeten, maar ik ben dankbaar. Ontzettend dankbaar, want ik leef nog. Vandaag ga ik even alleen nog maar pootje baden. Voor vragen over hoeveel pijn een zeeëgelstekel doet als 'ie een week in je voet blijft zitten verwijs ik je door naar Erica. 

Dit is nadat ik bijna verdronk, dus we konden nog wel lachen.

Hier is de zee weer lief voor ons.

Kijk, in Jakarta hebben ze ook een Katholieke Kerk. Ik had kunnen vertellen dat we die in Europa ook enorm veel hebben, maar ik heb er gewoon stilletjes van genoten.

De laatste dagen in Indonesië brengen we door in Jakarta bij een aantal fotografen en videografen van National Geographic. Ze komen uit India en zijn belachelijk gastvrij. Lees we hebben de afgelopen paar dagen geen cent meer uitgegeven. Ons laatste avondje is een hoogtepunt. Letterlijk. Nadat we heerlijk -en machtig spicy- Indiaas hebben gegeten begeven we ons naar een idioot luxe rooftopbar. Zo eentje waar je niet met flipflops naar binnen mag. Uiteraard heeft de helft slippers aan. Dat schijnt niet een heel groot probleem te zijn, je betaalt dan gewoon iemand van de beveiliging die je vervolgens een paar schoenen leent. In deze skybar zit zo'n fancy ice bar. Een glazen hokje van 6 vierkante meter waar het vriest en de wanden bekleed zijn met dure flessen wodka. Klinkt heel leuk allemaal, maar het probleem is dat wij, toen het in oktober bizar koud werd in Nederland, een vreugdedansje hebben gedaan omdat de winter dit jaar zo vroeg was. Dat vreugdedansje was dan ook omdat we ervan overtuigd waren dat de winter in februari al láng voorbij zou zijn. Het huilen staat ons nu dan ook nader dan het lachen als we bibberend in onze jurkjes beseffen dat het in Nederland momenteel kouder is dan in deze ice bar. De komende weken bidden wij heel hard voor lente. Deze zal volgens onze planning beginnen op 30 januari om 12:00, zodat we de sneeuw nog wel even kunnen zien. Een uurtje ongeveer. 

Koud man. Lekker man.

Keurig op tijd zijn we in Jakarta bij de luchthaven. We checken in, gaan een uur bij de Starbucks zitten omdat we die in Kaapstad niet hebben en struinen nog wat door boekenwinkels. Ik vind boeken kopen namelijk de perfecte manier om resterende vreemde valuta op te maken. We hadden veel meer boeken kunnen kopen als we niet per ongeluk een dag te lang geboekt hadden. We hebben zojuist een overstay-boete betaald van 300.000 Roepia per persoon. Klinkt heftig hè?  Zoek maar even op hoeveel dat is. Interactieve blog deze keer. Ach, de meeste van mijn vrienden zijn lui en nemen denk ik gewoon van me aan dat het niet zoveel is. Ik houd van jullie. Maar terug in Jakarta. Gelukkig hebben we dat geld niet meer en blijven we dus niet nog langer in de winkel, want als we richting de gate slenteren -Ik heb de zeer sterke overtuiging dat mensen die in de ontzettend lange, niet bewegende rij gaan staan bij de gate iets missen in het leven- blijkt dat het hele vliegtuig op ons aan het wachten is. Of we nú willen gaan rennen want de gate is eigenlijk al dicht. In het vliegtuig ontdek ik de piepkleine lettertjes op onze boarding passes: 'gate closes 20 minutes before departure'. Whoops, sorry! Groot pluspunt van -ruim- als laatste instappen is dat er geen passagiers meer in het gangpad staan die hun onmogelijk grote handbagage in de opbergruimte boven hun hoofd aan het proppen zijn. Moet ik vaker doen, bijna m'n vliegtuig missen. 

Door deze boeken hebben we bijna ons vliegtuig gemist. Worth it.

De vrouw die in het vliegtuig van Qatar naar Kaapstad naast ons zit lijkt in de eerste instantie op de met een heggenschaar gekapte tante van Pietje Bell gekruist met de ietwat gemene overste van een kindertehuis. Dat is echter nog ietwat schattig omdat ze verder wel lief lijkt. Op het feit na dat ze graag ónze leeslampjes brandend wil zien omdat ze daarmee stukken beter kan lezen dan haar eigen lampje dat op haar boek gericht staat. Na een lekkere versnapering is ze even van de wereld. Ik heb persoonlijk minder met cocktail van gin-tonic, slaapmedicatie én rode wijn bij het ontbijt, maar het schijnt effectief te zijn. Ze slaapt net zo lang tot Erica haar wakker maakt om naar de zonsopkomst te kijken in de veronderstelling dat ik het ben. Geloof me, dat is geen compliment. We wijten het aan het tijdstip. In half comateuze staat door de slaappillen begint ze nu vol in het Noors tegen ons te praten en op alle knopjes te drukken die haar kleine leefruimte momenteel rijk is. Gelukkig winnen de slaappillen het en kan ik zo lekker rustig Iron Man afkijken.

Nu zijn we weer veilig in Kaapstad en hebben we intens veel zin om nog van deze geliefde stad en omgeving te gaan genieten voordat we weer naar huis gaan! 


Nog wat kleine tips voor mensen die ooit van plan zijn naar Indonesië af te reizen:
- Ongeluk gebeurd maar geen gevarendriehoek bij de hand? Geen probleem joh, dat los je gewoon op met een fikse tros kokosnoten.
- Caramelpopcorn, hier erg populair, erg lekker, komt minder makkelijk uit je decolleté dan gewone popcorn. Kan handig zijn van tevoren te weten. Überhaupt is naar de bioscoop gaan echt een aanrader, je wordt als een koning behandeld en het gehele personeel staart en lacht naar je omdat er blijkbaar in -deze bizar luxe- bioscopen nooit blanken komen.

Kijk, ik heb mezelf gevonden in Azië en het is érg confronterend. -deze grap heb ik op instagram allang gemaakt, maar ik vond mezelf heel grappig, dus doe het lekker nog een keer- Dag leuke mensen. Tot over een week!

In het vliegtuig van Jakarta naar Lombok zijn we de enige blanken en krijgen we een priveuitleg over de exit die zich naast ons bevindt. Of ik Indonesisch spreek, dat legt wat makkelijker uit. Helaas mevrouw. Het is me inmiddels echt duidelijk dat ik er uit zie als 90% van de bevolking hier. Dankzij de speciale taak die we krijgen hebben we wel enorm veel beenruimte. -wij meisjes moeten de nooddeur openmaken als er iets gebeurt, niet de besnorde man naast ons die daadwerkelijk náást de betreffende nooddeur zit- Ik heb zojuist besloten dat ik teveel beenruimte heb. Niks fijner dan onderweg lekker met je knietjes in de leuning van de persoon voor je porren. Niet om die persoon, maar dat zit gewoon zo lekker.

De landing gaat best okee. Bij de tweede poging. De eerste keer dat we vrij dicht in de buurt van de grond komen bedenkt de piloot zich en gaan we weer een kilometer de lucht in. Ook goed. Beetje verbaast zijn we wel. Tot we landen en ontdekken dat we midden in een tropische storm terecht zijn gekomen. Dus dit bedoelen ze met regenseizoen, hallo doorweekt tropisch eiland! Als we door de kleine meertjes die op de weg liggen rijden spat het water hoger op dan de auto. Het kind in mij vind het fantastisch. Door een combinatie van de hemel die naar beneden komt en ons verlate vliegtuig belanden we pas rond 8 uur bij de speedboot die ons wel even naar de Gili eilanden gaat brengen. Grapje natuurlijk met onweer die de oceaan waarschijnlijk tot aan Nederland onder stroom zet en een golven die de boot nog net niet het land op slaan. We blijven aan de overkant van de weg bij een knus hostel slapen waar we de eerste Nederlander alweer tegenkomen. Zoals de meeste Nederlanders die we het afgelopen half jaar ontmoet hebben komt hij uit het zuiden van ons landje. Dat plus gitaar met 5 snaren in het hostel -voor de leken, er horen er 6 op te zitten- resulteert in een luidkeels 'Brabant' van Guusje vanaf het dak van ons hostel.

We zijn goed in het zwembad-leven. Echt héél goed.

De Gili eilanden zijn fijn. Maar dan écht. Gili Air heeft een ontzettend chille vibe en we zijn intens verliefd op ons resort. Ja echt, een resort. Zo'n dure-mensen-ding. Maar dan voor redelijke studentenprijsjes. Zie Erica en mij spetterend voor je in zo'n tropisch zwembad maar dan zonder dak. Vervolgens huppelend met een snorkelset onder onze arm naar de zee om visjes te gaan kijken of naar een strandtentje om een vers sapje te drinken. -Cocktails heb ik inmiddels opgegeven, dat kunnen ze hier niet-

Op een resort staat er zo'n soort douche naast het zwembad. Aanrader dit.

Als we aankomen op Gili Trawangang ziet dat er qua eerste indruk nogal smerig uit. Als we door de stromende regen langs 6 opeenvolgende strandhutjes met 'magic mushrooms' en 'best drugs here' komen willen we het liefst terug naar Gili Air. Mensen roepen dat we wel bij ze mogen komen schuilen of dat ze een paraplu voor ons hebben. Stoer zeg ik : 'we're Dutch, we can handle a little rainstorm'. Waarbij het 'little' gedeelte natuurlijk één grote grap is als je van top tot teen doorweekt bent, inclusief de zware backpack op je rug. Deze mensen durven in elk geval nooit meer naar Nederland te komen. Gelukkig hebben we onze bikini vanochtend maar vast aangetrokken, wel met de oceaan en het zwembad in gedachten in plaats van de regen. Dat mag de pret niet drukken, we vinden het allemaal veel te lekker hier. Niet die mushrooms, de rest.

Tropische kerst! Blije wij!

Ondanks de vreemde eerste indruk blijkt deze kant van het eiland rustiger en prachtig te zijn. Ook het weer is hier echt fantastisch, het regenmomentje elke dag is eigenlijk best verfrissend en we lopen er dan ook meer dan eens expres dwars doorheen. Als blije kindjes. Op eerste kerstdag beginnen we de dag met een ontbijtje aan het strand. Ze hebben hier poffertjes bij het ontbijt! Met spikkeltjes! 🎈 Met een kerstmuts over onze oren en rode lippenstift op -vond ik leuk- fietsen we even later het eiland over, iedereen die we tegenkomen onderweg een heerlijke kerst toewensend. Met deze liefde rondstrooien scoren we veel punten bij zowel toeristen als plaatselijke bevolking en wil een fiks aantal mensen met ons op de foto. Erica en ik hebben eigenlijk afgesproken dat telkens als mensen weer foto's van ons maken we een gekke bek trekken, maar in het kader van de kerstgedachte doen we dat vanaf morgen wel. Eerst gaan we fijn snorkelen, omdat dat heel kerstig is en vooral heel mooi.

Na maanden niet gefietst te hebben kunnen we het nog!

Kijk, twee hoopjes blijdschap. Zou je toch ook mee op de foto willen?

De volgende dag wachten we met ons kaartje in de hand op de Eka Jaya, de boot die ons naar Bali gaat brengen. Denken we. Hij heeft nogal vertraging, waardoor we ' in de haven' -lees: op het strand- zitten te wachten. Het ziet er wit van de toeristen. Wit met roze en rode verbrande mensen ertussen. Iets voelt niet helemaal goed, Erica en ik zitten allebei niet helemaal lekker op de boot te wachten. Ik besluit even terug te lopen naar het mannetje dat me in zijn kantoortje de kaartjes verkocht heeft. Als ik vraag wanneer de boot vertrekt zegt hij met een geschokt gezicht dat de boot waar ik kaartjes voor heb allang vertrokken is. Ik leg geduldig uit dat de Eka Jaya vertraging heeft, waarop meneer antwoord dat we helemaal niet met de Eka Jaya mee moeten, maar kaartjes voor een andere boot hebben. Zucht. Communiceren is hier zó moeilijk soms. Omdat ik 1. Écht vandaag naar Bali wil 2. Écht de belofte van deze meneer heb gehad dat we met de Eka Jaya mee gingen 3. Écht niet nogmaals ga betalen voor de overgang zoals hij zeer behulpzaam voorstelt besluit ik even te laten zien wat wij Nederlanders bedoelen met directe communicatie. Twee minuten later loop ik het strand weer op met twee 'boarding pass' kaartjes voor de Eka Jaya waar ik een opgeluchte Erica vind die zojuist de boot aan heeft zien leggen. Snel wat schiet-bedank-gebedjes voor de timing en het gevoel dat er nog iets gefixt moest worden en dan klimmen we de boot in, op naar het volgende avontuur.

In onze verlaten maar bezaaide hostelkamer is Erica ervan overtuigd dat we één vrouwelijk en één mannelijke roomie hebben. Ik denk dat het twee mannen zijn, te oordelen aan de enorme Captain America/Marvel koffer naast het bed. Als onze roomie binnenkomt geef ik met een grijns m'n verlies toe. Een klein -ze past in haar eigen koffer- Nederlands meisje vol tattoos en met zwartgeverfd haar stelt zich voor. Als we even later horen dat ze hier via Tinder achter leuke meiden aan zit heb ik nog even een aha-erlebnis. Soms bevestigen mensen even bepaalde stereotypen. Altijd grappig als dat gebeurd. Denk aan kuilgravende Duitsers op het strand, roodharige Ieren, vrouwen of Chinezen die niet kunnen autorijden. Ja, ik vind het leuk.

De eerste zonsondergang op Bali. Nouja, de zon gaat hier uiteraard elke dag onder, maar de eerste die wij meemaken.

We racen door de straten van Kuta, Bali. Mijn scooterchauffeur en ik. Klinkt sjieker dan het is, ik krijgt er geen helm bij terwijl wat ze hier scooters noemen in Nederland als motoren gerekend worden en voor me zit een ventje van hooguit 17. Elke 15 seconden geeft hij heel hard gas en staat hij vervolgens vol op de rem om niet in botsing te komen met de scooter voor ons. Een scooter waarop een blond meisje in een geel jurkje zich met haar ene hand vastklampt voor het leven aan haar chauffeur en met haar andere hand de weg wijst aan diezelfde man. Nadat we zo'n 10 minuten vrij doelloos rondjes reden en onze chauffeurs meer leken te pronken met hun blanke reizigers dan echt te snappen waar onze bestemming zich bevond besloot Erica in actie te komen. Meneer de chauffeur ging voorgesteld worden aan Google Maps. Deze kennismaking had naar mijn idee heel anders kunnen verlopen. Iets meer in ons voordeel ook. Toch komen we aan op bestemming door Erica's hand die langs het oor van 'haar mannetje' naar links of rechts wijst. -sorry, als je naar elkaar moet roepen op een veel te drukke Aziatische weg ga je namen als 'die van mij' of 'die van jou' gebruiken voor mensen die je nog nooit gezien hebt.-

Onze Argentijnse roomie komt de hostelkamer binnen als wij net op bed liggen. De lampen zijn al uit, wat ik erg jammer vind als ik hoor dat hij Argentijns is. Die informatie alleen al kan hem de ware Pedro maken. Maar ach, stel dat ie heel lelijk blijkt te zijn is mijn prachtige plaatje bij die sexy stem in krakkemikkig Engels met fiks Spaans accent ook weer verpest. Joachim. Maar dan in het Spaans. Met een G aan het begin dus. Hij zegt het voor ons ook nog even in het Portugees. Nogal random, maar ik klaag niet. *zucht* Voor iedereen die ervan overtuigd is dat ik een man uit Zuid-Afrika mee naar huis neem, het oorspronkelijke plan was Zuid-Amerika en hoe leuk ze ook zijn in Kaapstad, ik heb me weer volledig toegewijd aan het oorspronkelijke plan. Ik zoek gewoon per ongeluk steeds het verkeerde continent op.

Helaas komt aan elke droom een einde. Mijn droomman had verder z'n mond moeten houden. Hij is inmiddels volenthousiast over zijn fantastische ervaringen met magic mushrooms aan het vertellen. Meh. Domper. De volgende ochtend scoort hij -na ons eerst wakker gemaakt te hebben met een fikse scheet- toch nog wat punten door zijn goede baard en muzikale tattoo's. Onder het genot van een zelfgebakken pannenkoek blijkt het toch echt een mooie man te zijn. Dan draait hij zich om en blinkt er een ringetje in zijn neus. Weet je, laat maar. Ik zoek er wel eentje gewoon vers uit Zuid-Amerika.

Dromend over Zuid-Amerika en de daar aanwezige schepping.

Inmiddels veilig in Ubud om wat meer van Bali te ontdekken. Morgen gaan we op een mountainbike door de rijstvelden fietsen, lekker toeristisch. Sorry voor alle kerstfoto''s en warme plaatjes, ik wens jullie alvast een heerlijk en enorm gezegend 2017. Geniet namens mij van oliebollen, appelflappen en vooral familie en vrienden. Het vuurwerk ga ik niet missen, maar vier het samenzijn maar een beetje extra! ♥

Vol excitement op vliegveld Kaapstad.

Daar zit ik dan. 13000 meter boven de grond. Qatar airways -whoohoo, je krijgt mooi verpakte sokken en de peper- en zoutjeszakjes zijn zo fancy, ik ben blij!-, halverwege een aflevering van New Girl. Erica ligt naast me te slapen omdat we momenteel met drie verschillende tijdzones rekening houden en de afgelopen dagen één groot hectisch gebeuren is geweest. We zijn onderweg naar Jakarta, Indonesië. Nog geen 24 uur geleden hebben we deze vlucht geboekt, we gaan backpacken door dit land vol mooie eilandjes en hopelijk fijne avonturen!

Dit zou een vleugel van elk willekeurig vliegtuig kunnen zijn, dus vertrouw me er maar op dat dit van ons vliegtuig is. De lucht was blauw met wolken, zoals bijna altijd vanuit een vliegtuig.

Dat vergt vast een beetje uitleg, zelfs in mijn hoofd is het gek en ik ben degene die hier in het vliegtuig zit. Samen met Hugo en Petra stond er een mooie reis door Namibië, Botswana en de Victoria Falls op de planning. Zaterdagochtend zouden we onze stoere 4x4 ophalen en de woeste wegen begaan met ons fijne clubje mensen. Vrijdag op zaterdagnacht gebeurde er opeens veel in de familie in NL, waardoor Hugo en Petra er voor kozen naar huis te gaan. Inmiddels zijn ze veilig geland, zitten ze vast te bibberen maar zijn ze fijn weer bij familie en vrienden. Nu al zin om in Nederland met deze leukerds af te spreken!

Dus. Zaterdagochtend. Geen reis meer in de planning, want veel te gevaarlijk met twee meisjes door de woestijn trekken, wel een aantal vrije weken, heel veel zin in vakantie en avonturen! Een paar uur later zijn de tickets naar Jakarta, Indonesië binnen. Whoops!

Hier sta ik in de bosjes omdat dat net even wat beter uitkwam op de foto. Was leuk.

Tien minuten voordat we naar het vliegveld rijden nog even snel een boekenwinkel in, Lonely Planet van Indonesië scoren. Met deze op zak hebben we toch al zo'n 800 pagina's meer informatie over onze bestemming, wat nog wel eens handig kan zijn als je gaat backpacken zonder voorbereiding. Gelukkig hebben we een vlucht van 9.5 uur, een overstap van 3 uur in Qatar om het af te sluiten met een vlucht van 8,5 uur. In deze tijd kunnen we ons lekker voorbereiden op de reis door eh, acht films te kijken bijvoorbeeld. Nu, tegen het einde van de eerste vlucht lig ik aardig op schema.

Mocht je ooit om een gin-tonic vragen in Qatar Airways dan ga je de slogan die steeds voorbij komt 'hospitality to us is a way of life' helemaal snappen. Al weet ik na al die uren nog steeds niet of die slogan van de luchtvaartmaatschappij is of van het land zelf. Als je dat een zwoele mannenstem door je vliegtuigkoptelefoontje hoort zeggen waan je jezelf toch helemaal met een cocktail in je hand aan een wit strand met drie gebruinde en gespierde mannen die je koelte toewuiven met enorme palmbladeren? Zucht. Zwijmel. Okee, ik dwaal af, even terug naar mijn drankje. Veel gin, minder tonic, goeie shit. Lekkere service! Al vind ik het jammer dat naast de voorgelezen versie van de koran niet die van de bijbel staat op het schermpje voor mijn neus. Wel heuse Carrie Underwood country gospel, rekenen we ook goed!

Dit ben ik met mijn semi-degelijke kleding in Doha airport. Fancy vliegveld, persoonlijk ben ik erg fan van de palmbomen.

Bij aankomst in Doha, Qatar voor onze tussenstop is Erica duidelijk de blondste persoon op de hele luchthaven. Omdat we allebei in Zuid-Afrika-outfit (lees: korte broek, blote benen) het vliegtuig uit wandelen binden we toch maar een sjaal om onze middel. De mannen hier reageren namelijk op benen alsof ze die nog nooit gezien hebben en intens verbaasd zijn dat wij vrouwmensen überhaupt benen hebben. Maakt me toch weer blij met m'n wereldje in Kaapstad en Nederland waar alle kleuren mensen lekker door elkaar leven zonder elkaar gek aan te kijken.

Een lange vlucht later ontdekken we dat er in Jakarta ook ubers rijden. Voor de mensen in NL die daar nog nooit van gehoord hebben, had ik ook niet, niet erg. Soort van taxi's, maar eigenlijk gewoon mensen die rondrijden in hun eigen auto en je van A naar B brengen voor fijne prijsjes, en dat allemaal veilig en via een app zodat je geen contant geld bij je hoeft te hebben. Geniale uitvinding. In Indonesië kost een rit van zo'n 20 minuten ongeveer 70 eurocent. Wat hier overigens 10000 Roepia is. Dus ja, we zijn hier allebei miljonair.

Random Indonesische mensen. En ja, ik weet dat ik dezelfde huidskleur heb.

24 uur verder voelen we ons hier al helemaal thuis. Vooral omdat we na de lange reis zo'n 12 uur hebben geslapen in ons chille hostel met fijne bezemkast-kamer zodat we ons weer levend voelen. Fijn toeristje gespeeld door henna op onze hand te laten zetten, nasi goreng te eten bij een straatstalletje en door maar liefst 4 verschillende mensen geïnterviewd te worden. Nee echt, zo noemen ze het ook echt. Er vragen er nog een stuk of 6 om een interview, maar daarna houden we het toch maar bij selfies omdat we knettergek worden van de interviews. Kan komen doordat de meesten geen Engels spreken en het voornamelijk een kwestie is van ongemakkelijk aangestaard worden. Ach, is ook een interessante ervaring. Überhaupt nogal wat cultuurwisselingen achter elkaar. Ik probeer nu al de hele dag 'baie dankie' te zeggen als ik mensen wil bedanken. Toch al een stuk Afrikaanser geworden dan ik dacht!

Kijk, deze meneer tekent bloemetjes op m'n arm. -Is geen echte tattoo hoor mama, allang weer weg als ik thuis kom!-

Morgen stappen we weer in het vliegtuig. We zijn er klaar mee in Indonesië, lekker terug naar Kaapstad. Nee hoor, komende tijd zitten we nog lekker tussen de spleetogen. -Ik mag het zeggen- Morgen vliegen we naar Lombok, om kerst te gaan vieren op de Gili eilanden! Stukje paradijs lijkt me wel toepasselijk als we de geboorte van onze Koning vieren!

Hihi, fijn dat ik een complete blog met jullie mocht delen over onze reis van Kaapstad naar Jakarta. Ik hoop binnenkort een mooi verhaal over onze avonturen op Indonesië te kunnen delen! In de tussentijd, als iemand tips heeft, stuur ze vooral!

Bloemetjes! Veel te toeristisch, veel te zwart, maar we zijn blij!

Liefde!! Of eh, Cinta! ♥

Dit is 'em dan, het kiekje op de tafelberg met uitzicht op de stad die toch wel een fikse plek in m'n hart heeft veroverd.

Ondanks dat ik erg voorstander ben van hiken in jurkjes, terug te zien in één van de volgende foto's, heb ik het vanwege de hitte, nog steeds lastig te bevatten in December, nu maar in bikini gedaan. Werkt ook perfect! Het hike-seizoen is -voor mij- met deze hitte wel een beetje voorbij. Doe mij maar baantjes trekken in ons favoriete zwembad-aan-zee, stukken verfrissender. 'Helaas' is de zomervakantie hier aan het beginnen -onduidelijk wie er nu precies vrij heeft en wie net doet alsof- waardoor het eh, zwart ziet van de mensen in die kleur. Ik moet nog steeds de precieze grens tussen 'zwart', 'bruin' en 'colored' ontdekken. Lastig. En ik ben ook nog eens kleurenblind. Heel lastig.





Vandaag een blog boordevol verhaaltjes en al dan niet relevante plaatjes die ik graag met jullie wil delen omdat ik ze wel erg leuk of mooi vind. We beginnen met een plaatje dat verder nergens mee te maken heeft om vast een beetje in de stemming te komen. 

Met deze mooie meisjes mocht ik een avondje op het puntje van m'n stoel zitten bij de musical Annie. Wat een jeugdsentiment! Toeee-mórrow, I love you tomorrow!

Dit soort plaatjes dus. Sorry en tot snel! ♥

- Havaianas zijn toch geen hiking shoes. Geen vragen stellen, gewoon aannemen van mij en mijn gekrenkte kleine teen.
- Bij het kijken van 'Hell or High Water', een film over bankovervallen, pistolen en sherrifs - erg tof als je Texaans-Engels-gefilterd-door-reuzesnor een lekker accent vindt-, ontdekte ik dat mijn volledige kennis over het Wilde Westen en alles daaromtrent afkomstig is uit de Lucky Luke. Yay Daltons!

De eerste pepernoot is gegeten en het eerste kerstliedje geluisterd. Sorry. Ik dacht echt dat ik er dit jaar aan zou ontvluchten, maar beide ervaringen waren fantastisch! Ook met de zwarte pieten zit het hier wel goed, dus december gaat echt een feestje worden! 

Ik ben niet Nederlands. Altijd al gedacht, nu is het bevestigd. Ik ben blijkbaar Braziliaans. Dit hoorde ik tijdens een doopbraai -dopen en bbq'en, goeie combi!- in gesprek met een jongen uit de kerk waar we naast Hugo en Petra -namen die je vaker gaat horen, fantastische mensen!- 'the other Dutch people' zijn.

Zie hier: Zuid-Amerikaanse die in Afrika geniet van een Aziatisch gerecht.

Over de kerk gesproken, het christendom is hier erg groot. Op zondag draaien de meeste radiozenders bijvoorbeeld voornamelijk gospel, is een leuke verrassing vergeleken met SlamFM. Ook is de eerste vraag als mensen horen dat je christen bent 'are you born again?' en zijn ze dan altijd erg verheugd bij het idee later samen feestjes te vieren in de hemel. Of nouja, op de nieuwe aarde. Maar het idee is hetzelfde, en het uitzicht vast zo:

Ook spreidt het geloof zich tot in de gevangenissen. In Brandvlei, waar ik werk, zijn minstens 5 gangs actief, waarvan er één zichzelf de 'Brothers' noemt. Deze broeders staan bekend om de psychische mishandeling waarmee ze invloed uitoefenen en leven dus niet per se conform bijbelse normen. De groep van 17 jongens waar ik in de gevangenis mee werk bestaat uit een combinatie van verschillende gangs, waardoor het een extra uitdaging is om veiligheid te creëren om te zorgen dat ze open durven te zijn. Het is bizar en enorm interessant om deze jongens te leren kennen. Die ene 20-jarige met een voorhoofd vol tattoos, het jongetje dat 17 zegt te zijn en toch in een 'volwassen' gevangenis zit, het feit dat 8 van deze jongens al één of meerdere kinderen hebben terwijl ze 17-23 zijn en sommigen al een aantal jaar vast zitten. En dan het kinderlijke gegiechel als ze yoga-moves mogen doen, fantastisch!

Voor alle mensen die naar aanleiding van de passerende foto's denken dat ik hier alleen maar vakantie vier, dat valt dus wel mee! De dagen zijn soms enorm vermoeiend, waardoor het extra belonend is om bijvoorbeeld een fijn middagje te gaan surfen en zo je hoofd even lekker leeg te maken! Ik deed dat zelfs zo enthousiast dat mijn voet bloedde. Maar ik leef nog, ondanks het feit dat er in Muizenberg haaien zwemmen! Mijn rechterlens daarentegen heeft de middag niet overleefd. Er zat zout water en wellicht een paar zandkorrels tussen het betreffende fliebertje en mijn dierbare oog, dus ik heb de opoffering gemaakt om hem aan de zee te schenken. Meteen de ontdekking gedaan dat ik prima kan kijken met één lens, zou me jaarlijks een hoop geld schelen. Tijdens het surfen, wat echt bijzonder goed ging, ik kan al lopen op m'n plank! -was niet het doel, maar was wel leuk- kwam ik erachter dat ik zo intens genoot dat ik onbewust 'your praise will ever be on my lips' aan het zingen was. Toen ik Erica een paar minuten later in de golven tegenkwam hoorde ik 'be lifted higher'. Stelletje blije christelijke pannenkoekjes zijn we ook.

Voor mijn vriendjes van vroeger die nog weten dat ik lichte hoogtevrees had waarvan ik dacht dat het verholpen was door te gaan bungeejumpen: het rots-klim gedeelte van mijn hoogtevrees is er nog wel een beetje. Vanaf het strand zagen we een fantastische rotspartij die we vervolgens uiteraard beklommen in bikini. Soms wat spannend, maar wauw, wat was dat de moeite waard! Op de terugweg ontdekten we dat er een vrij stabiel pad vanaf het strand naar de achterste rots liep. Was makkelijker geweest. maar ach, het is nu eenmaal erg vermakelijk om jezelf als een aapje of omgekeerd krabbetje -guilty- een steile rots op te hijsen. Totally worth it!

Jep, wij hadden dus een ongeluk. Zo eentje waarbij je in slowmotion de andere bestuurder op je af ziet komen. En pizza in dit geval. Wel respect voor die achterop-de-motorbike-bakken trouwens, domino's, er waren misschien drie olijfjes en een tomaatje van de pizza afgeschoven, maar ze zagen er nog best wel okee uit! -Kinderzitjes misschien een nieuw business-idee?- Ik had dat persoonlijk graag ook qua smaak getest, met name toen we twee uur later nog steeds op het politiebureau zaten.

Ik dwaal af, even terug naar de aanrijding. De man vlóóg door de lucht op zo'n vier meter hoogte. Gekheid, eigenlijk gebeurde er vrij weinig. Een lieflijke tik van onze bumper tegen zijn wiel en de man lag op de grond. Twee seconden later stonden we naast de man en vroegen we hem of hij okee was. Hij zweeg. Even later bleek dat hij uit Congo kwam en amper Engels sprak. Omdat mijn Frans toch wel stopt bij mezelf voorstellen en vragen welk dessert gasten graag zouden verorberen -thanks Castellane!- heb ik het gewoon helemaal niet geprobeerd. De man leek ook bezorgder om zijn pizzabestelling en de staat van deze pizza's dan om zijn eigen welzijn. Binnen twee minuten waren we als twee (semi-) blanke meisjes omringd door veel donkere meneren. In een donker steegje. Van die plekken waar je in Nederland al een beetje sneller door gaat lopen. Van die plekken waar we voor gewaarschuwd zijn er vooral niet te lopen. Gelukkig voor ons waren onze engelen erbij en was er helemaal niks aan de hand. We werden doorverwezen naar het politiebureau 200 meter verderop waar we vooral heel lang gewacht hebben tot de leukste agent ons te woord stond.

In mijn hoofd -lees: in de series die ik kijk- zien politiebureaus er heel anders uit. Iets professioneler. Iets minder uit elkaar vallende stoelen. Iets minder klantenservice van de Ikea. -Daar hebben ze tenminste stevige stoelen- Ook heb ik geen enkele agent donuts zien eten.

Een geluk bij een ongeluk -haha- was dat onze nummerplaat -die blijkbaar vast had gezeten met dubbelzijdig plakband- door de aanrijding van de auto af kwam vallen. Ik besloot deze maar gewoon mee te nemen, aangezien we allebei het kenteken niet uit ons hoofd weten en ja, wat doe je anders met zo'n ding? Anderhalf uur later kwam dan eindelijk de vraag waar ik al die tijd vol enthousiasme op had zitten wachten. 'Registration number?' Als een heuse goochelaar toverde ik met een grote lach op m'n gezicht de nummerplaat achter m'n rug vandaan. Ik vond het hilarisch. De agent ook.

Ons autootje die ik in mijn vorige blog nog vol liefde heb laten zien ziet er van de achterkant nog steeds zo uit als op die foto. Het arme ding had wel een klein beetje een hang-bumper links voor. We konden er nog prima mee rijden, zolang we rechtdoor reden of naar links draaiden. Naar rechts daarentegen maakte een geluid dat in Johannesburg nog te horen was, de aansteller. Ik suggereerde ducttape omdat dat zeker wel in de top5 van dingen waar ik in geloof staat. De meneer die de volgende dag ons schatje kwam ophalen en een nieuwe auto bracht -zóveel vertrouwen!- doet dat blijkbaar ook, in plaats van een sleepwagen is hij met wat tape erop weer weggereden. Altijd fijn als mensen dezelfde overtuigingen hebben als ik.

Graag had ik beeldmateriaal toegevoegd aan dit verhaal, helaas verstond de agent mijn Nederlandse gegrinnik -ik grinnik Nederlands- tegen Erica waarbij ik zei: 'Ik wil eigenlijk een foto van die agent, leuk als aandenken'. Hij wilde wel, maar dan niet in uniform. Denk dat 'ie toch niet helemaal snapte wat ik dan bedoelde met een leuk aandenken. Misschien nemen we in plaats daarvan nu de nummerplaat mee naar huis, we weten inmiddels hoe die 'vast' zit. Al met al was het een spannende maar, toen bleek dat alles goed is gegaan, zeker ook grappige avond. We zijn enorm dankbaar dat er niks heftigers is gebeurd, het had heel anders kunnen gaan. En mijn vriendinnetje? Die rijdt iets voorzichtiger vanaf nu.

 Hello mooie mensen! Here we go again, weer eentje vol criminelen, heel veel enthousiasme en fijne plaatjes geschoten door zowel Erica als mij!

Nu al sorry voor het enthousiasme van dit verhaal, hihi! Het leven is hier zo mooi, ik ga nooit wennen aan de schoonheid van Kaapstad en omgeving! Ik zal proberen niet teveel visuele voorbeelden daarvan te geven, ik weet dat het heel naar is.